Hej!!

Oto powracam po dłuuuuugiej przerwie. Bardzo przepraszam, ale nauka, brak weny i liczba zajęć dodatkowych uniemożliwiły mi dodanie czegokolwiek. Nie mam już pomysłu na The Kids From Yesterday, ale piszę i zobaczymy jak się to potoczy. 

Ten rozdział dedykuję kochanej Dominice, która ciągle mnie motywuje i mówi, żebym coś tu wrzuciła. Ten rozdział jest dla Ciebie, Kochana! 

Indzoj! :

Rozdział 3

Siedziałem w salonie razem z Kobrą i Starem.

-Ale Party, przecież sam mówiłeś, że już jest dobrze-szepnął brat.-Okłamywałeś mnie?

Pokręciłem głową.

-Nie. Wiesz, że bym cię nie okłamał. To...czasem tak przychodzi. Myślisz, że mi jest łatwo?

Brat wzruszył ramionami i oparł głowę o mój tors, tak jak wtedy, gdy byliśmy mali i mieszkaliśmy w New Jersey. Zaczął bawić się swoimi włosami. Spojrzałem w stronę Stara. Ten siedział spokojnie na podłodze i przyglądał się nam. Jak u jakiegoś psychologa czy psychiatry normalnie.

-Party Poison, Party Poison, zgłoś się-usłyszałem z radyjka.-Tu Little Destiny.

Wyjąłem radyjko i przyłożyłem je do ust.

-Tu Party Poison. Co się dzieje?

-Mam informację w sprawie Killjoya ze strefy ósmej, Fun Ghoula. On...jego stan się pogarsza.

Poczułem się, jakby ktoś mi przywalił w głowę kamieniem. Nie potrafiłem wydobyć z siebie słowa. Uderzyły we mnie słowa wypowiedziane przez Shiny Drug. Ten chłopak może umrzeć. Wtedy ja będę za to odpowiedzialny i to mnie zamkną w więzieniu.

Więzienie jest najgorszą karą dla każdego Killjoya. Wiele ludzi tam weszło, niewiele wyszło. Kiedyś mój kolega, Bright Bomb, trafił tam za zabicie swojej żony, Bella Mariah i gdy wyszedł stamtąd po czterech latach, był wrakiem człowieka. Nie tylko pod względem psychicznym, ale też fizycznym. Nie potrafił wydobyć z siebie słowa i nie był w stanie walczyć. Cały czas siedział w domu, zamknięty. Pewnego dnia Doktor Defying kazał mi tam wejść i go zabić, gdyż uznał, że nie jest nam potrzebny. Trudno mi było to zrobić. Wyjąłem pistolet i spojrzałem mu w oczy, w których malował się strach, smutek i ból. Ale wiedział, że to nastąpi i zanim umarł, powiedział do mnie pierwsze słowa po wyjściu z więzienia: „Party Poisonie, życie jest za krótkie na ciągłe robienie ludziom krzywdy.” Potem musiałem strzelić mu w głowę i obserwować, jak krew spływa z jego twarzy, a puste oczy obserwują mnie.

-Party!-usłyszałem. Ocknąłem się, patrząc na Stara.-Zadałem ci pytanie. Jedziemy?

-Gdzie?

-Do tego chłopaka, Ghoula.

Kiwnąłem głową i wyszedłem z domu za Starem i Kobrą. Wsiedliśmy do samochodu i ruszyliśmy w stronę szpitala. Wiatr przyjemnie smagał nam włosy i pozwolił odetchnąć odrobinę zimniejszym powietrzem. Po kilku minutach jazdy w ciszy dojechaliśmy na miejsce. Wyszliśmy z auta i ruszyliśmy w kierunku rozsuwanych drzwi. W środku budynek nie wyglądał na szpital-było kilka pokoików, z prostymi łóżkami. Nie było wielu lekarzy, a przed nami stało małe biurko, które służyło za coś w rodzaju recepcji. Podszedłem tam. Za ladą siedziała dziewczyna o długich, różowych włosach, ubrana w białą koszulkę i szare spodnie. Gdy zobaczyła, kto podchodzi, uśmiechnęła się.

-Party! Co się dzieje?

-Gdzie jest ten mały, Fun Ghoul?-spytałem. Dziewczyna patrzyła przez chwilę w nicość, ale potem się odezwała:

-Jeśli dobrze pamiętam, jest w szóstce. Jeśli tam go nie ma, to będzie w ósemce.

Pokiwałem głową i machnąłem ręką na Stara i Kida, którzy ruszyli za mną. Zaszliśmy do sali sześć, gdzie-jak się okazało-leżał młody Killjoy. Podszedłem do niego i zobaczyłem, że do jego głowy przypięte jest kilka kabelków, a z jego ręki wystaje jakaś rurka. Poczułem się głupio, gdyż to przeze mnie ten chłopak tu trafił. Natychmiast przypomniałem sobie, jak ja tu trafiłem, poobijany, bezsilny, oraz nieprzytomny, po spotkaniu z Korse`m, który mnie porwał i próbował zrobić ze mnie Drakuloida. Ja mu się sprzeciwiałem, za co dostawałem kopniaki w twarz, brzuch czy inne części mojego ciała. Dopiero cztery dni po porwaniu Kobra zorientował się, że zniknąłem i wezwał Doktora Defyinga, który wraz z małą armią ruszył do S/C/A/R/E/C/R/O/W Unit i osłabił Korse`a na tak długo, by można było mnie znaleźć. A to, co zobaczyli, było dla nich szokiem. Ujrzeli człowieka z masą siniaków, z trudem oddychającego i leżącego w ogromnej kałuży krwi. Natychmiast mnie stamtąd wynieśli i przynieśli do tego szpitala, gdzie ponad trzy tygodnie leżałem w śpiączce. Jedyne co pamiętam po przebudzeniu, był ogromny ból. Nie czułem swoich nóg. Zupełnie, jakby ktoś mi je odciął. Ale Doktor D mnie uspokajał, twierdził, że wszystko będzie dobrze. A ja głupi mu wierzyłem. Nic nie było dobrze. Ból pojawiał się często, a leków nie było tak wiele. Trzeba było znaleźć inny sposób. Wezwali Jet Stara, który trochę znał się na medycynie. Wiem, że gdy do mnie przychodził, czuł się zażenowany. W końcu nie zawsze spotyka się szefa Killjoyów, a jednocześnie najlepszego przyjaciela leżącego w łóżku szpitalnym i błagającego o koniec bólu. Po jakichś dwóch tygodniach ból zniknął. Dopiero wtedy wyszedłem ze szpitala, choć miałem poważne problemy z chodzeniem. Kobra Kid musiał mi pomagać. Czułem się wtedy bardzo zawstydzony, ale wiedziałem, że brat jest wiele dla mnie zrobić. Nawet nauczyć mnie z powrotem chodzić, gdyż-chyba zapomniałem to powiedzieć-Korse walił we mnie biczem, oraz stosował inne tortury, a ja nie miałem jak się bronić, gdyż byłem przywiązany do specjalnej ściany. Tak więc każdego dnia, Kobra mi pomagał, wierzył we mnie. Cieszył się, gdy udało mi się przejść dziesięć metrów bez żadnej pomocy. Pamiętam jak podbiegł do mnie i krzyknął: „Poison! Poison! Udało się, udało!” i rzucił mi się na szyję, zapominając, że mnie to boli. Ale ja też się cieszyłem. W końcu nauczyłem się doceniać to, że jestem zdrowy i mogę chodzić. Po kilku dniach nauczyłem się znów chodzić. Ciągle czuję ból w prawej łydce, choć nikomu tego nie mówię.

Spojrzałem na Ghoula, jego klatkę piersiową unoszącą się w górę i opadającą spokojnie w dół. Oddychał, nieświadom tego, że pewnego dnia może się nie obudzić i spać snem wiecznym. Pogłaskałem chłopaka po policzku. Był ciepły.

-Star...-szepnąłem ledwie słyszalnie.-Kiedy on może się obudzić?

-Nie wiem. Może za tydzień, może za dwa. Gdy mieszkałem w Jersey, nie zgłębiałem się w takie sprawy.

Westchnąłem. Dlaczego wszystko robię źle?

Spojrzałem na Stara i Kobrę, którzy stali stali obok mnie. Przeczesałem włosy palcami, po czym spytałem:

-Moglibyście mnie zostawić?

Oni kiwnęli głowami i wyszli. Gdy tylko stukot butów ucichł, pochyliłem się nad ciałem Killjoya i szepnąłem ciche:

-Przepraszam.

Nie wiedziałem, jak ubrać w słowa to, co miałem mu do przekazania. To jedno słowo, przepraszam, wydawało mi się odpowiednie.

Spojrzałem na twarz nowego Killjoya i przez chwilę wydawało mi się, z jego oka spływa mała łza, która ginie gdzieś w jego włosach.